تا حالا اصرار داشتیم بگیم که همه وارد آتش جهنم میشوند. اما خوبان و متقین به صورتهای متفاوتی عبور میکنند و بدها رو رها میکنن و می مانند.

خب حالا فایده ی وارد کردنِ خوبان به جهنم چیه؟؟؟

چرا اصلاً دوتا راه درست نکردن؟!... چرا دلهره و اضطراب داشته باشن برای عبور از آتش؟...

 جواب اول:

بعضی از مفسران گفته اند که، یکی از وعده های الهی که هم تشویق است برای خوبان و هم تنبیه برای تبهکاران که، خداوندِ متعال هیچ مومنی را به بهشت نمی برد مگر اینکه به او آتش و جهنم و عذابهایی را نشان بدهد که اگر بدی می کرد به آنها میرسید. (گفت قدر افیت چه کس داند؟ گفت مصیبت دیدگان). حتی روایت داریم که روز و ساعتش رو هم بهش میگن که اگر فلان روز و فلان ساعت در فلان موقعیت بینِ امر الهی و امر شیطانی، دنبال نفسِش رفته بود حالا چه عذابی در انتظارش بود. 

پس بنای خداوند این است که بهشتیان را، اهل نجات را، اون درجات و جایگاهِ دوزخی را بهش نشون بده که متوجه بشود که بداند اگر چنین عمل نمی کرد جایگاهش اینجا بود. اون وقت متوجه بشود قدر الهی را بداند. فرح و سرورش بیشتر بشود. 

اینجا یه نکته اضافه کنیم که عکسشم درست است که به بدکاران و تبهکاران هم درجاتِ خوبان را نشان میدهدکه بدانند اگر طرفِ الهی را گرفته بودند و به درستی عمل کرده بودنند... حالا ببینند و بیشتر بسوزند(سوختنِ از درون را میگم).

اون وقت یه عده در دنیا آنقدر قشنگ زندگی میکنند که دنیا و اهل دنیا به خاطر آلودگیهاشون از اونها خجالت میکشند.

یکی مثلی من به اهلی گناه که می رسیم کم میاریم آ همرنگ جماعت میشیم و ساکت میشیم. ولی اون اهل تقوی و مومنین نه.

... اینها چه کسانی هستند؟

اینها کسانی هستند که در تفسیر نورالثقلین آمده که در قیامت آتش به مومن می گوید:

          مومن رد شو که سوزِ نورِ وجود تو ، آتش من رو خاموش کرد.

اینها کسانی هستند که وقتی ما می بینیمشون پیش خودمون میگیم حیف نیست؟ جایگاه خودم رو جهنمی کنم؟....

اینها کسانی هستند که نور وجودشون، جهنمِ نفسمون رو سر می کنه.