سه تا نکته را عُلما و بزرگانِ ما مورد توجه قرار دادن:

  اول اینکه: صراط به معنای راهِ بزرگ، وسیع و بدونِ پیچ و خم است، همان که ما در فارسی به آن میگوییم بزرگراه.

دوم اینکه: صراط در قرآن هیچ وقت جمع بسته نشده. چرا؟ چون یک راه بیشتر نیست...

نکته ی سوم: در قرآن 45 مرتبه کلمه ی صراط بکار برده شده و عمده ی آنها یک پسوند دارد.

صراط المستقیم. صراط العزیز الحمید. صراط سویا(راهی که باریک و کجی و انحرافی ندارد)... یعنی همیشه پسوندش داره نشون میده ...

اینجا یک نکته داریم: ما در قرآن هیچ جا کلمه ی صراط نداریم که خداوند فرموده باشد و منظورش صراط در قیامت باشد، هرجا گفته صراط به معنی روش بوده، هرجا حرف از صراط المستقیم بوده، یعنی هرکسی مومن است میاد به صراط مستقیم و هرکس کافر است از صراط مستقیم، منحرف میشود.

پس نکته ی سوم چی شد: اینکه 45 مرتبه در قرآن کلمه ی صراط به کار رفته، اما هیچ جا سخنی از پلی روی جهنم و جاده ای در قیامت نیست. هرجا گفته صراط منظورش چیه؟

منظور روشِ بندگی ست. و خارج از این صراطِ مستقیم راهِ دوری از خداست.

پس ما یک صراطِ مستقیم داریم و یک صراطِ انحرافی. و الباقیِ راهها ، راههای فرعیست که به این دوتا ختم میشوند.اما هیچ جای قرآن اشاره نکرده که ما یه پلی می اندازیم روو جهنم یا توو جهنم یا بغلی جهنم آ شوما میرین رووش آ از رووش میوفتین توو جهنم. پس اینکه شوما هی میگین صراط.صراط.....صراط ... صراط توو قیامتِ و امان از اون لحظه ای که بریم روو پلی صراط این رو از کجا میگین؟

این را ما میخواهیم اثباتش کنیم از قرآن به مدد روایت.